STEPPING STONE (NL) & ERIC GALES (US)
De Bosuil Weert (NL) - november 11, 2007

Website Org: DE BOSUIL WEERT (NL) 
Website Artist:Eric Gales (US)

Review: Laurence
Photo: Barbara (Bluesrock) Website:BLUESROCK (NL) 

STEPPING STONE (NL) & ERIC GALES (US)

Het was die zondag weer moeilijk kiezen waar naartoe, gelijktijdig speelden in Rumst Fried Burbon, in Eindhoven Monster Mike Welch, en in het Nederlandse Weert Eric Gales. Omdat deze laatste in België weinig optrad koos ik voor hem, temeer daar de Bosuil maar “op een boogscheut” van Belgisch Limburg ligt. Deze multifunctionele zaal met ruime parkeermogelijkheden is uitgerust met een zeer goede klank- en lichtinstallatie en kan naargelang de opkomst aangepast worden in diepte. Bij de meeste van hun concerten krijg je een voorprogramma en ditmaal werd gekozen voor een lokale band die iets na 16u begon.

Stepping Stone is een cover band die een tribute wil brengen aan Jimmy Hendrix. Zij spelen al 1-1/2 jaar in de huidige bezetting en het ligt niet in hun bedoeling om alles noot per noot na te spelen, maar eerder op basis van het ruime Jimmy Hendrix repertoire variaties te brengen zoals de meester zelf dat ook deed op diverse optredens. Gitarist en zanger Jeroen Ansens heeft reeds wat basiskwaliteiten die ongetwijfeld nog gaan evolueren. Met de eerste songs Fire en Spanish castle kregen we echter ook meteen de limitaties van deze band te horen, een beetje dof en weinig punch. Vervolgens de meer bekende Foxy Lady en Little wing en het snellere Stone Free. Dat ze ook blues konden brengen hoorden we in de oude trage Red House, wat meteen het (blues)publiek toch iets in beweging bracht. De krijsende klanken van Star spangled banner deden ons een beetje terugdenken aan Woodstock. Afgesloten werd met het alom bekende Purple haze waarin bassist Brian Frederick en drummer Bob Selder hun beste beentje poogden voor te leggen; en konden we zien en horen dat Jeroen het spelen met de tanden toch ook al onder de knie had. Na dit slechts half uur durende setje klonk het uit het publiek gematigd positief. Men was het erover eens, er zit potentieel in de groep, maar ze moeten zeker nog uitgroeien.

Na een snelle instrumentenwissel en minimale soundcheck was het om 17u de beurt aan hoofdact Eric Gales. Deze uit Memphis Tennessee komende zanger gitarist begon reeds op jonge leeftijd te spelen met z’n broers en samen vormden ze de Gale Brothers. Gezien hij linkshandig speelt op een gewone gitaar houdt hij die gewoon ondersteboven, waardoor ook de benaming Left hand Band kwam. Sinds een paar jaar heeft ie nu z’n eigen band waar hij de wereld mee rondtoert en reeds 3 cd’s op de markt bracht.

Op 11 jarige leeftijd won hij al een prijs van beste bluesgitarist en op 15 jaar kreeg ie zijn eerste platencontract. “Gene simpele” dus en dat kregen we meteen te horen in z’n solo introductie met veel wah-wah, waarna de rest van de band inviel om het funky Retribution te spelen. Meteen viel het verschil van ritmesectie op tegenover de vorige band. De stevige bass van Jeff Mc Elroy uit New Hampshire en vooral voortreffelijk slagwerk van drummer Kelli Scott bezorgde mij snel kippevel in het zwaar bluesy Blue Mister. Dit kippevel kwam misschien ook een beetje vanwege de erg koude zaal, waar ook de reeds zieke Eric Gales over klaagde vanop het doorgaans warme podium.Trad hij daarom op met een gebreide  skimuts rond de oren? Ik hoorde wel van sommige dames dat dit zijn aaibaarheidsfactor vergrootte, zeker na het uitstekende trage Got me a woman. Dat hij een echte gitaarvirtuoos is bewees hij met Trouble, een zwaar en traag bluesnummer. Met Down low belandden we meer  in een soul en funk maar dan zoals ie door Jimmy Hendrix zou klinken en het was er helemaal niet aan te horen dat het slechts de derde maal was dat die met z’n huidige kompanen optrad. Het bekende Liitle Wing speelde hij met heel veel gevoel. Het volgende nummertje bracht ie speciaal voor een paar recent overleden familieleden. Miss You van de Roling Stones klonk nog nooit zo mooi door mijn versleten trommelvliezen. Hun bewerking ervan met een mix van regae, blues en Jimmy Hendrix invloeden kon het talrijke publiek duidelijk bekoren. Het bekende Foxy Lady kregen we ook nog eens te horen, wat ie op het einde naadloos liet overlopen in het klassieke pianostuk Fur Elise, wat een klasse toch. Na die paar rustige klanken kregen we het zeer funky Superstition voorgeschoteld, waarin we getrakteerd werden met een uitstekende bassolo direct gevolgd door een drumsolo en je voelde het al aan komen, dit moest de eindpresentatie worden. Het ondertussen losgeketende publiek dat al lang niet meer kon stilstaan riep de bandleden terug en we kregen een psychadelisch achtige Hank Williams bewerking met als kers op de taart Voodoo Child, inclusief gebruik van een drumstick als slide en het achter zich boven de nek spelen met de rug naar de schijnwerpers, het enige moment van de avond dat die gitaar niet ondersteboven was voor ons.

Na die twee uur durende set waren de musici heel vlot te bereiken en deelden ze vele handtekeningen uit en gingen graag mee op de foto staan, ook met kinderen want omdat dit hier om 19u gedaan is kunnen ouders hun kroost meebrengen om hen van jongsaf in een muziekbad te dompelen, kwestie van verzekerd te zijn dat er publiek blijft komen in de toekomst zodat wij op onze oude dag ook nog van optredens van “echte muziek” kunnen genieten.. Napraten moet wel snel gebeuren want resterende jetons of niet, de toog werd afgesloten en om 20u werden we de zaal uitgeborsteld. Het publiek ging tevreden naar huis, het moet niet steeds pure funk, blues, soul of cover muziek zijn. Een mix ervan met eigen inbreng kan een breder publiek bekoren en is zeer aantrekkelijk om aan te horen. Spijtig dat de twee groepen vooraf hun playlist niet naast elkaar gezet hadden, dan hadden ze die misschien wat kunnen aanpassen zodat we niet tweemaal Little wing en Foxy Lady te horen kregen. De keuze om een beginnende locale groep met gelijkaardig repertoire voor de leeuwen te gooien net voor iemand van wereldformaat, leidde tot vergelijkingen en stempels die vermeden hadden kunnen worden, het niveauverschil was gewoon te groot. Eric Gales heeft er in ieder geval weer een fan bij, nu alleen afwachten tot wanneer hem iemand op een Belgische affiche programmeert. (Laurence)